Vida útil da porcelana é un recital no que se mesturan a poesía, o audiovidual e a arte de acción
que propón a creación como unha vía de autoficción.
Conscientes de que as grandes preguntas da existencia tiveron, teñen e terán, dun xeito ou outro, respostas a través do discurso, propoñemos o discurso poético como linguaxe última a través da cal experimentar o mundo.
O cerne temático desta proposta é a problemática arredor da imaxe corporal, que moitas veces desemboca nos chamados trastornos de alimentación e noutros tipos de violencia sobre os corpos.
