CONDOLORE
(Branca Trigo; ed. Urutau)
O caso de Branca Trigo é:
un caso digno de estudo
caso aparte
un caso sen resolver, un caso
aberto.
A súa voz (poética), que unhas chaman emerxente e outras claman insurxente ten a capacidade de nos somerxer nun vasto mundo de referencias e referentes ás que non debe, no entanto, ningún tipo de envexa.
Acostumadas como nos ten á súa obra-cripta, á súa linguaxe faraónico-simbólica, entramos, a miña voz interna e mais eu, nesta súa obra última mais non derr
adeira Con dolore ffortísima.
Esta obra digna dunha asasina dos estándares, esta ópera segunda editada baixo o selo da Editora Urutau ben merecería ser estudada decretando un segredo de sumario e nela estou eu, mergullado tan fondo, que a superficie se declara imposible para un intérprete de indicios tan culpable coma calquera de todo o mal esparexido polo mundo adiante.
Unha pista que nos leva ao Exilio, unha outra pista que nos leva a Famelia e unha terceira pista —que morre abafada nun fade out— compoñen este concerto para violíns e violas que violan con tanto cel(l)o o concepto da beleza e mais os seus agochos.
Exiliada por inadaptada -do mundo sensible e da
experiencia- e recluida na obra, no poema, nesta peza interpretada maxistralmente polo arco que forma a espiña dorsal da escritora sobre a mesa de escribir, a voz (poética) elévase ao comezo cun aviso de contido delicado: Charles Manson, Ted Bundy, comedores de carne, a fame, Junko Furuta torturada, todo o mal campando ás súas anchas por este recuncho da beleza que agroma da aberración como flor que agroma da podredume.
Pregúntome, non sen certa culpa, se ler estes poemas e re-interpretar estes datos, non é un xogo igual de turbio que procurar un culpable para un crime, co fin de darlle morte.
Pregúntome, se non estaría Platón equivocado e a clave do Ben non está no Sol (analoxía facilona) e Si na Re (visión) que o sol nega por cegador.
Pregúntome se intentar descompoñer unha obra literaria poliédrica
coma esta en apenas cinco liñas —catro espazos— non é un crime tan punible coma observar a aberración cos brazos cruzados, coma suxeitar o cabelo da que trousa o alimento na busca da pulcritude e non facer NADA.
Son tan diversos os percorridos que ofrece a autora neste libro, tan polifónicos os diálogos que sería moito depauperar a linguaxe dicir que o libro “trata de…”
Non en van (un van de cable), é tal a falla de pretenciosidade, tan sutil a ironía e o xogo coa palabra, que resoa en todo o poemario certa suspensión de xuízo.
Imaxino un trasunto de Branca Trigo, poñamos por caso, unha Fera Corrupia de aire exipcio, toda ela de canto e estreita, atravessando unha calella de miseira sen dicir esta
boca é miña.
Imaxino a Fera, parte dunha True Crime Community, observando, agochada, agardando —coma unha boitre— que a natureza xogue o seu xogo sucio para ir —logo— ela a procurar a carne morta coa que alimentar o seu verbo.
Fera Corrupia carnaca que medra desmedidamente a través da lingua, con movementos envolventes e catro estómagos, catro, coma catro espazos nun pentagrama, sabendo perfectamente que a calve non é o Sol —do ben— senón o mal da Fa(me).
que problema ten que as cousas medren sen medida?