top of page

GUANTANAMERA
Poema nun só acto

Sobre Guantanamera

Corpo a terra/corazón, corpo a terra, para expoñer a túa carne ao corte do leghón, ou á erosión ondulada que encadea o fracaso das palabras. Dicir, pronunciar, preguntar coa boca aberta e unha man dentro, imposible o aire, imposible a conciliación de cada lado da distancia. Canto tempo separa aquela guajira de Guantánamo dunha muller do rural de Mos?, ou dun home, apenas un home que non é senón a mingua dun home? Así Merino bota man da escrita por non poder dar conta do acontecemento, da vivencia, da pulsión dos corpos vivos, precarios, inseguros, loitando contra a hostilidade do mundo: Digo fogueira porque pronuncio lume/ por exemplo, ou estufa de leña/ e cando pronuncio este discurso/ estou dicindo soidade.

(Prólogo de Silvia Penas)

125b16d2-f9b3-4467-b58f-5959fe884ef5.JPG
5d748274-543d-41ca-ae48-5e61adde2a61.JPG
IMG_0582.heic
09e1589b-e898-4119-a0d4-6c73baf5cb3d.JPG

Dispoñible en tenda online e librarías

bottom of page